Hooggespannen verwachtingen: de zaal is bommetje vol en geen enkele plek blijft onbenut. Zenuwachtig gegiechel her en der, want de man met Aziatische roots weet exact hoe hij op de man moet spelen. De eerste rij lijkt nog quasi-relax, maar stiekem weten we allemaal: hoe klein je je ook maakt, op deze rij ben je voer voor de haaien en wordt er geen spaander van je ego heel gelaten. Blij ben ik dan ook met mijn veilige negende rij. Maar door een blik op het podium slaat ook bij mij de vertwijfeling toe, je weet immers ook maar nooit, toch? Allen wachten we op de man die van cynisch naar invoelend gaat in een splitsecond. Die laveert tussen melancholisch en ijskoud. En van alle lachers op de hand naar lichtelijk onbehagen.
Hij gooide met zijn vorige theatershows hoge ogen en maakt nu een veelbelovende comeback met ‘Meer van Hetzelfde.’ Maar is het meer van hetzelfde of stijgt Daniel Arends een paar treden op de gunladder ?
Muzikaal talent
De lichten doven, de stemmen en het zenuwachtige gegiechel sterven weg. De theatergordijnen vliegen open en ons oog valt op een gedistingeerde man in pak die met ingespannen blik de toetsen van zijn piano aanslaat. Met een behendigheid waar je jaloers op wordt raakt hij het ene na het andere treffende akkoord en brengt een kostelijk pianostuk ten gehore. Magnifiek. Het is duidelijk: deze man is een muzikaal talent.
Wanneer we allemaal door de compositie bevangen raken, wordt het abrupt gestaakt. Of althans, zo voelt het. De realiteit landt; we zijn hier niet om het klinkende oeuvre van Beethoven te horen, maar als aanhoorders van de filosoferende, diepzinnige en grove grappen van Arends. Dat blijkt wel: er zijn maar enkele zinnen nodig om bij het publiek een lachsalvo uit te lokken. De schwung zit er meteen vanaf het begin stevig in! Arends kan verhalen vertellen. Verhalen die je meevoeren alsof je het aan de zijde van de charismatische man meemaakte.
Alles uit de kast
Het duurt niet lang of de eerste twee, drie slachtoffers op de eerste rij zijn gemaakt. Ik wist het! En tegelijkertijd: zit mijn ego hier op de negende rij nog wel veilig? Er wordt geen pauze ingelast en menig blaas wordt op de proef gesteld. De eerste om de gang naar het toilet te maken meldt zich. En die komt er logischerwijs niet ongeschonden mee weg. Het publiek kan de plagerijen zeker waarderen, het is immer Arends. Arends shockeert. Op een grappige manier. En is dan meteen weer zalvend. Als een pleister op de wond. Superscherpe dialogen passeren de revue en het is duidelijk dat de cabaretier vanavond alles uit de kast heeft gehaald.
Een knap staaltje werk en meer van hetzelfde, maar vooral meer van het talent dat Arends is.
