Zeehondenopvang Terschelling
Met vriendelijke ogen en een vrolijke snuit verpoost hij op het zilte zand. Leunend op de zij en een vin vergenoegd over zijn ronde buik gekruld. Het beeld van een tevreden zeehond. Toch? Hoe vredelievend de zeehond ook lijkt, het is verstandig gepaste afstand te houden wanneer je een zeehond in de natuur treft, vertelt Guus Schweigmann , voorzitter Stichting Zeehondenopvang Terschelling. Ondanks zijn lieve uiterlijk kan het beestje namelijk ook uithalen. Wat doet het team van Zeehondenopvang Terschelling eigenlijk precies? Voorzitter Schweigmann vertelt.
Sinds 2008 woont Schweigmann op Terschelling. Op 55–jarige leeftijd moest hij verplicht met pensioen, maar op zijn lauweren rusten lag niet in zijn planning. De vrijgekomen tijd besteedde hij aan het rapen van plastic langs de kust van Terschelling en ook zette hij zich op andere vlakken als vrijwilliger in voor de natuur. Tijdens die werkzaamheden kruiste wijlen Hessel Wiegman zijn pad. Wiegman en Lenie ’t Hart waren toen voornamelijk werkzaam in het bekende Pieterburen, waar gewonde zeehonden op Terschelling bijna als vanzelfsprekend naartoe werden gebracht.
Opvang Terschelling
In 2012 werd door Lenie ’t Hart in Stellendam een nieuwe zeehondenopvang op poten gezet en toen ontstond al snel het plan om ook op Terschelling -waar veel zeehonden leven- een opvang te starten.
De hulpbehoevende dieren per boot van Terschelling naar Pieterburen vervoeren was verre van ideaal. De dieren krijgen veel stress door het transport. Soms dermate veel dat de zeehond tijdens de reis al overlijdt.
Het was een grote droom van Wiegman: een opvang op Terschelling. “Maar die opvang opzetten, ging niet zonder slag of stoot. Te veel werk, en hoe boksen we toch die vergunning voor elkaar?”, waren Wiegmans afwegingen volgens Schweigmann. “Toch kwam die vergunning er al na een half jaar. Pas na twee jaar waren de lokale vergunningen rond. Het wekte onze verbazing hoeveel hulp we toen van dierenliefhebbers en lokale ondernemingen mochten ontvangen. Zonder hen stonden we niet waar we nu staan. Daar zijn we dankbaar voor
Hard nodig
“In Nederland komen twee soorten zeehonden voor. De grijze en de gewone zeehond. De gewone zeehond krijgt zijn jongen omstreeks juni. De grijze zeehond rond december. In de winter is het weer onstuimiger en ook door hoogwater komt het vaak voor dat de jonge zeehonden van de zandbanken glijden. En waar de ‘gewone’ zeehond zijn vacht in de baarmoeder achterlaat, behoudt de grijze zeehond deze. Dat kan hem duur komen te staan. Door de zwaarte van de vacht, kan hij verdrinken. Het jong heeft dan mazzel als hij aanspoelt. Ons werk is dan hard nodig.”
“Ook zien we vaak zeehonden verstrikt in netten. Schrijnende situaties en voor ons levensgevaarlijk werk om de zeehonden los te krijgen. Een volwassen grijze zeehond, kan wel tot 350 kg wegen. Bovendien hebben zeehonden naast gevaarlijke tanden ook vlijmscherpe klauwen. In zo’n benarde situatie als met het net, gooien we handdoeken over de zeehond om hem tot kalmte te manen. Met een speciaal mes snijden we de netten los en de eventuele wonden behandelen we met wondspray. Eenmaal lucht van de vrijheid gekregen, weten ze niet hoe snel ze weg moeten komen. Maar bijzonder: eigenlijk komen ze na bevrijding tóch altijd even terug. Dat is toch prachtig!”
Wanneer ingrijpen
Schweigmann hoort vaak dat veel mensen niet weten wat ze moeten doen wanneer ze een zeehond zien. Maar ook zijn er zij die totaal geen gevaar zien en de zeehonden opzoeken, of er zelfs selfies mee gaan maken. Echter, dat gevaar is er wel degelijk. “Een zeehond heeft scherpe tanden. Zelfs de jongen. De tanden staan naar achter en áls ze bijten, is de beet vergelijkbaar met de beet van een haai. Houd kinderen aan de hand en honden aan de lijn. Of het nu een jonge of een volwassen zeehond betreft, houd altijd een afstand van in ieder geval twee meter maar liever nog tien meter”, doceert Schweigmann.
Negen van de tien keer heeft een zeehond op het vaste land de hulp van de mens helemaal niet nodig. “Als wij onnodig ingrijpen, is dit een verstoring van de natuur. De nieuwe regel luidt: ‘Eerst 24 uur observeren, dan pas ingrijpen’. Dit geldt natuurlijk niet voor zeehonden waarvan echt duidelijk is dat het niet goed gaat, de schrijnende gevallen. Bijvoorbeeld kortademig en zichtbaar bloedend. Maar als we denken ‘deze redt het wel’, markeren we het beestje met een spuitbus, zodat iedereen kan zien dat de zeehond is gemeld bij de opvang en we hem observeren. Hopelijk krijgt de zeehond ook een chip zodat we hem kunnen blijven volgen.”
Houd afstand
“Bij twijfel over de gezondheid van een zeehond raden we iedereen aan een foto, of nog beter: een filmpje van het dier te maken en naar ons toe te sturen. Zo kunnen we een goede inschatting maken van de ernst. Ook zijn we natuurlijk 24/7 telefonisch bereikbaar! Tevens wordt de melder dan op de hoogte gehouden van de gezondheid van de zeehond”, vertelt Schweigmann tot slot.
Tekst: Mirjan Faber
De definitie van een goede tekst.
Een goede tekst is foutloos en helder, toegespitst op een doelgroep. Bovendien spoort een goede tekst aan tot doorlezen en leest ook daadwerkelijk lekker door. Natuurlijk komt bij het schrijven van een goede tekst meer kijken!
Zoek jij een tekstschrijver die deze rake teksten voor jou kan schrijven? Neem dan contact met mij op.